درک نمیکنم چطور ملت میتونن یه مدت انقدر عاشقانه یکی رو دوست داشته باشن ( حداقل اینطور به نظر میرسید)، بعد به راحتی و در یک چشم به هم زدن بذارن و برن! حداقل از طرف خانمها خیلی برام عجیب تره، از طرف آقایون طبعا انتظارش چندان سخت نیست، کلا همیشه ممکنه جمع کنن برن. میدونم که برای همه آدمها عشق و عاشقی اولویت اول نیست (منطقیش هم اینه که نباشه) ولی دیگه آخه انقدر بی خیال؟ ینی اون آدمی که دو سه سال رو باهاش گذرونده و انقدر باهم خوشحال بودن واقعا نبودنش اصلا ناراحتش نمیکنه؟! بعد اینا آدمهای موفق محسوب میشن ینی؟ آدمهای بی تعلق و آزاد؟! آدم یه گلدون هم یه مدت بذاره گوشه خونه ش، وقتی دیگه نباشه جاش خالیه...
والا ملت خیلی دل گُنده هستن. احتمالا دارید فکر میکنید که من الان دارم اینا رو مینویسم چون که حسودیم شده که خودم نمیتونم اینجوری باشم. خوب راستش من اصلا ادعای با محبت و عاطفی بودن ندارم، ولی دیگه اینا هم ترسناکن یه کم. این رفتار هم به نظرم غیر انسانیه.
1 comment:
متاسفانه همین طوره که کفتی
مد شده
خیلی راحت هم توجیه می کنن رفتارشونو....
Post a Comment