چهارسال پیش این موقع که رفته بودم پاریس و بلژیک و با دیدن پاییز هزار رنگش مست شده بودم، هربار که شاتر دوربین رو فشار میدادم میگفتم "چقدر جات اینجا خالیه". خیلی از عکسها رو میگرفتم که شاید اون هم بخشی از این زیبایی روببینه حداقل.
حالا هم که این روزها میرم پیاده روی باز هی دارم عکس میگیرم که بقیه هم حداقل توی عکس ببینن و بخشی از این لذت رو با من شریک بشن. حالا هم مسیج میزنم که "چقدر جات اینجا خالیه، تو این بهشت رنگارنگ و این هوای خوب" و جواب میگیرم "جای تو هم اینجا"... بدون عذاب وجدان و حساب کتاب، رها.
همیشه جای یک نفر کنار ما خالیست. و بالاخره گویا جای ما هم کنار یکی خالیه، فعلا.
No comments:
Post a Comment