3199. المپیک

زودتر میخواستم این پست رو بنویسم که نشد، نمیدونم چرا.
نسبتا بازیها رو دنبال کردم، خداییش این اولین بار بود که المپیک رو نگاه میکردم. شایدم آخرین بار. دوره بعدی من یک فارغ التحصیل هستم (به طرز خوشبینانه ای) که دارم دنبال کار میگردم و وقتی برای این تجملات و خوشگذرونیها ندارم لابد!
 برنامه ها رو از تلویزیون کانادا میدیم و طبعا خیلی روی ورزشکارای خودشون مانور میدادن. در رشته های زیادی هم شرکت کرده بودن. خیلی نتایج رضایت بخشی کسب نکردن البته. رتبه 37 جدول بودن (اگه اشتباه نکنم). بزرگترین خوشحالی و افتخارشون، مدال نقره فوتبال زنان بود. حدود40 سال بود (گویا) که کانادا در هیچ ورزش گروهی مقامی کسب نکرده بود در المپیک و این براشون خیلی هیجان انگیز بود. کلا خیلی فان بود براشون المپیک. نه قضیه ناموشی بود نه حفظ غرور نداشته ی ملی (به زور)، نه رو کم کنی برای رقابت با چین و امریکا. صرفا سرگرمی.
ایران خوب مدال گرفت ( همون قضیه غرور جریحه دار شده ملی و اینا) آخرش هم رتبه 17 جدول شد که از سرمون هم زیاده با اون وضع خر تو خر مملکت و مدیریت درب و داغون. مردم بدبخت هم که دلشون به همین مدالا خوشه دیگه، دو روز بدبختیهاشون یادشون بره اقلا. وگرنه ورزش در ایران تقریبا معنایی نداره.
کانادا براش مدال المپیک اونقدر مهم نیست، چون ورزش جزو ثابت زندگی مردمه. غیر از روزهای برف و بوران تقریبا همیشه در هر ساعتی از روز چندین نفر رو میبینی که دارن توی خیابون میدون یا دوچرخه سواری میکنن یا از کلاس ورزش برمیگردن. سن و سال خاصی هم نداره، از بچه کوچیک تا آدم مسن. ورزش یه مسئله ست که کاملا براشون جا افتاده. این هم یکی از دلایلیه که عاشق تورنتو هستم.
طبعا جهان سوم قضیه ش خیلی فرق میکنه، اصلا نباید مقایسه کرد. ولی خوب من ترجیح میدادم ایران همین چهارتا مدال رو هم نمیگرفت، ولی مردم زندگی سالمتری داشتن.
نکته دیگه ای که توجهم رو جلب کرد این بود که با وجودیکه مهاجرین چینی جمعیت قابل توجهی دارن در کانادا، هیچ کدوم از ورزشکاران چینی نبودن. از اون طرف چین نصف مدالا رو درو کرد! تو خیلی از کشورا مهاجرای سیاه پوست رو میدیدیم جزو ورزشکارا، ولی زردپوست ها رو نه. میتونه یه معنیش این باشه که مهاجرای زردپوست به اندازه کافی در کشور مبدا جا نمی افتن؟! به نظرم حدس خیلی بی ربطی نیست. البته دیگه همه این رو میدونن که در چین هم انتخاب و تربیت ورزشکار تا حد زیادی به روش سربازگیری برای ارتش صورت میگیره، ولی به هرحال نتیجه میگیرن.
امریکا هم که تکلیفش معلومه، الکی که نشده ابر قدرت. دمش هم گرم، خیلی هم کیف کردم که بالاخره پوز چین رو زد و اول شد.

جاداره یادی هم بکنم از شناگر مورد علاقه م، کامی لاکور فرانسوی که بدجوری رفت تو باقالیا. ولی خوب از نظر من چیزی از ارزشهاش کم نشد ;)