2071. اولین پست از سرزمینهای شمالی 13.12.11

صدای من رو از خارجِ واقعی میشنوید.
خداحافظیها خوب بود، با حداقل اشک و آه خوشبختانه. انقدر همه نگران اوضاع بلیتم بودن که فرصت نشد گریه زاری کنیم. تقریبا با این حس رفتم که جا گیرم نمیاد و برمیگردم! کلی هم توی راه با نیلوفر خندیدیم و مسخره بازی درآوردیم از شدت استرس...
و نهایتا به طرز معجزه آسایی در هر دو پرواز موفق شدم که جا پیدا کنم. (هر دو پرواز overbook بودن و اوضاع خیلی دِرام بود خلاصه). مسوول پرواز emirates در تهران بهم گفته بود شانس سوار شدنت 0% هست. اگه بتونی جا پیدا کنی اولین کاری که باید بکنی اینه که بری بلیت لاتاری بگیری! خوب، ما هم نمردیم و یه بار بالاخره یه جا شانس آوردیم! (تریپ ناشکری)
دو ساعت در فرودگاه شلوغ امام خمینی منتظر جواب نشستم و آخرین مشاهداتم رو از وطن در ذهنم ثبت کردم که دلم هیچ وقت تنگ نشه برای وطنی که مردمش همیشه عصبانی و بد اخلاق و گستاخ ن، حتی وقتی که دارن میرن سفر تفریحی و خوشحالن مثلا. واقعا که فرودگاه نمونه کاملی از رفتارهای اجتماعی به دست میده. در این دوساعت هم هی "پرواز فلان از باکو به زمین نشست"، "پرواز بهمان به مقصد باکو از زمین برخاست"، "مسافرین پرواز فلان به مقصد باکو بیان اینجا"، " پرواز باکو از روی فرودگاه رد شد"... خلاصه جنگ اعصابی بود...
پرواز دوبی- تورنتو 14 ساعت بود. جام خوب بود. سعی کردم راه برم کم و بیش. اونقدری که دلم میخواست نشد فیلم ببینم، چون هی خوابم میبرد (با 25 ساعت بیخوابی رفته بودم، فیلم هم میخواستم ببینم!).
فرودگاه هم برخلاف انتظارم خیلی خوب و تر و تمییز بود. همه خوش اخلاق و خوش تیپ و مودب بودن. از همه مهم تر چمدونهام هم گم نشدن (از بس که ما خاطره بد داریم، مخصوصا از امیریتز ایرلاین!). اینترنت فرودگاه خوب نبود البته!هوا مثل تهرانه، هنوز خیلی سرد نشده.
دیشب همه دور هم بودیم و خوش گذشت.
الان اومدم خونه مانی. خیلی خوبه، اتاق هم برام درست کردن تازه!!! دیشب که همه چی مثل توی فیلمها بود، حالا میرم بیرون ببینم در روشنایی روزاین دور و بر چه جوریه. کلا که همه چی آرومه، من چقدر خوشبختم. مهمتر از همه اینکه اومدم پیش خواهرم. هووورررا

با ما باشید...


پ.ن. ما اومدیم بالاخره. هیشکی هم نبود که بگه نرو، یا منم میام. یا اقلا بگه میرم سفارت کانادا رو آتیش میزنم!هی روزگار...